Focus. Dat is wat Sandra Faber aan alle kanten uitstraalt. Haar ogen pinnen zich ergens op de muur vast en telkens weer schudt ze haar benen los. Het is een laatste moment van concentratie voordat ze de ring moet betreden. Faber weet precies wat haar te doen staat.

In drie keer twee minuten moet ze voldoende indruk maken op de juryleden langs de ring. Om zo te bewijzen dat ze een betere bokser is dan tegenstander Maureen Bot. Na de opkomst met rook, muziek en fel licht is het zo ver. Het moment waar ze lang naartoe heeft gewerkt is eindelijk daar. De bel klinkt en de partij begint.

Boksen, lopen, boksen en weer lopen. De hele zomer is Faber bezig geweest met die ene avond in september. De dag waarop het boksgala van Boksclub Frisia plaatsvindt in Zalen Schaaf. ,,Ik ben er vol voor gegaan de afgelopen maanden. Drie of vier keer in de week reed ik van Beetsterzwaag naar Leeuwarden om een uur te trainen. Op de andere dagen ging ik hardlopen om mijn conditie te verbeteren. Het was heel intensief, maar ik wist waar ik het allemaal voor deed. Ik heb er alles aan gedaan en dat gaf mij veel vertrouwen voor deze partij.”

Ferme tikken

Een half uur voor de start van haar partij doet Faber voor het eerst bokshandschoenen aan. Niet de rode die ze op het podium draagt, maar zwarte exemplaren speciaal voor de warming-up. In het smalle gangetje van het historische theater deelt Faber ferme tikken uit. De slagen echoën tegen de muren, waarop albumhoezen van David Bowie, Jim Croce en Paul Anka prijken. Faber heeft er geen oog voor. Zij blijft maar slaan en naar voren stappen, want dat is ook wat ze straks moet doen tegen haar langere opponent.

En dan is er ook nog het leeftijdsverschil. De 38-jarige Faber neemt het op tegen de vijftien jaar jongere Bot. ,,Door het lengteverschil moet ik dichtbij haar blijven. Anders kan ze mij wel raken en ik haar niet. Daar maakte ik me van tevoren wat zorgen over. En ja, ik heb mijn leeftijd niet mee. Maar ik weet dat ik een goede basisconditie heb. Ik moet er alleen wel veel meer voor doen om mijn conditie op peil te houden. Achteraf had ik het boksen eerder willen ontdekken.”

Faber heeft de bokshandschoen zes jaar geleden serieus opgepakt. Dat is na de geboorte van haar derde zoon. Helemaal nieuw is de sport dan niet voor Faber. Jaren eerder vindt ze in het boksen een ideale uitlaatklep, die ze op dat moment ook goed kan gebruiken. ,,Ik lag toen in scheiding en het was een hele moeilijke periode voor mij. Ik ben een binnenvetter en houd veel dingen voor mezelf. Daar liep ik toen in vast. Een kennis deed al aan boksen en dacht dat ik daar ook wel baat bij zou hebben. Het was een openbaring voor mij. Ik kon er zoveel emotie en energie in kwijt.”

Het boksavontuur blijft beperkt tot een korte periode en enkel het uitoefenen van stoten. Totdat Faber er zes jaar geleden weer mee begint en ambities ontwikkelt. Ze wil partijen boksen en pakt het trainen serieus op. In 2017 verovert ze de kampioenstitel van Noord-Nederland (-69 kilo) en de honger is dan niet gestild. Faber besluit over te stappen van de boksclub uit Drachten naar BAV Frisia in Leeuwarden. ,,In Drachten waren weinig gelijkwaardige sparringpartners en was er minder kans om partijen te boksen. Bij Frisia is die mogelijkheid er wel en die grijp ik met beide handen aan.”

De partij van zaterdag in Zalen Schaaf is haar eerste namens Frisia en dus wil Faber zich tonen. Trainer Piet Rozendaal staat haar bij vanuit de hoek van de ring. Bot blijkt een een taaie opponent. Telkens wanneer Faber een stoot plaatst, krijgt ze er ook eentje te verwerken. Naarmate de tijd verstrijkt, kost het beiden steeds meer moeite om de dekking hoog te houden en met kracht te stoten. ,,Ze bleef maar komen. Voor mijn gevoel stond ik goed te boksen, maar ik had geen idee meer wie de overhand had. Na drie ronden keek ik Piet hoopvol aan, maar hij zei niets. Toen ik hoorde dat ik de winnaar was, voelde dat fantastisch.”

Emotioneel moment

Nadat Faber het podium heeft verlaten en terug is in de kleedkamer neemt ze een momentje rust. Starend naar de beker in haar hand neemt ze een slokje chocolademelk. ,,Het was een emotioneel moment voor mij. Hier heb ik het allemaal voor gedaan. Al die trainingsuren van de afgelopen maanden hebben dit als resultaat. Dat geeft een enorme kick”, zegt Faber, die in het dagelijks leven ook het strijdtoneel betreedt. Ze werkt als bemiddelaar bij burenruzies. Lachend: ,,Die begeleid ik zonder handschoenen.”

Ik heb hem beloofd mijn beker bij hem neer te zetten. Als hij morgen opstaat, is dat het eerste wat hij ziet

En ook thuis moet ze als ‘jongensmoeder’ opboksen tegen haar drie zonen. Die vinden het vooral erg gaaf dat hun moeder zo’n stoere sport beoefent. Dat ze af en toe ietwat beschadigd thuiskomt, nemen ze voor lief. ,,Al moest ik eens met een blauw oog met mijn zoon naar de schoolarts. Toen heb ik even uitgelegd hoe dat kwam”, lacht Faber. ,,Mijn jongste zoon is mijn grootste fan. Hij is pas zes jaar en is thuisgebleven vanavond. Ik heb hem beloofd mijn beker bij hem neer te zetten. Als hij morgen opstaat, is dat het eerste wat hij ziet.”

Bron: https://frieschdagblad.nl/2019/9/23/voor-sandra-faber-is-boksen-veel-meer-dan-sport-alleen